Wybrane techniki dramowe
Techniki dramowe to klucz do wykorzystania dramy w praktyce. Każdą z nich można wykorzystać w różnych kontekstach, dostosowując do potrzeb konkretnej grupy.
Uczestnicy wchodząc w role, mogą być na chwilę kimś innym. Zadaniem osoby prowadzącej jest stworzenie atmosfery, w której bezpiecznie będą mogli wejść w role i zmierzyć sie z konfliktami w zaproponowanym świecie fikcji.
STOP-KLATKA od lat pracuje metodą dramy w różnych obszarach, m. in. kształtowaniu postaw antydyskryminacyjnych, profilaktyce uzależnień, tworzeniu więzi międzypokoleniowych.
Wprowadzenie technik dramowych poprzedza zazwyczaj rozgrzewka, więc skoro tę mamy już za sobą… zapraszamy do lektury!
Karty ról
W trakcie pracy z grupą prowadzący rozdaje podzielonym zazwyczaj na dwójki uczestnikom karty ról. Z kart dowiadują się oni szczegółów na temat granych przez siebie postaci. Poznają m.in. ich imiona, wiek, zajęcie, relacje z drugą postacią oraz sytuację, w której aktualnie się znaleźli.
W kartach ról przedstawiony jest konflikt, który stanie się za chwilę tematem improwizacji. Dwie osoby, które razem rozpoczynają rozmowę, nie wiedzą, jakie spojrzenie na sytuację ma druga strona. Na sygnał prowadzącego wszystkie dwójki improwizują w tym samym momencie. Następnie dzielą się z innymi swoimi refleksjami.
Pomnik i fotografia grupowa
Pomnik jest tworzony przez grupę, która razem pokazuje jakąś emocję, pojęcie abstrakcyjne czy przedmiot codziennego użytku. Pozostałe grupy zgadują, co obrazuje pomnik.
Fotografia to pokazanie przez grupę pewnej sytuacji np. spotkania koleżanek po latach czy wyborów samorządu klasowego.
Widzowie analizując fotografię przyglądają się jej, zastanawiają i interpretują. Mogą też zadawać postaciom pytania, śledzić ich myśli czy prowadzić z nimi dialog. Najczęściej fotografia przedstawia trudną sytuację bądź konflikt, celem pracy tą techniką jest szukanie jego rozwiązań.
Stymulatory
Wyobraźmy sobie walizkę pełną różnych przedmiotów: przedarte zdjęcie, list, bilety. Im jest ich więcej i im bardziej są różnorodne, tym lepiej. Przedmioty są ze sobą powiązane i tworzą pewną historię. Uczestnicy snują hipotezy na temat życia jej właściciela i sytuacji w jakiej mógł się znaleźć. Następnie improwizują w parach dialogi pomiędzy bohaterami historii.
W czasie realizacji projektu „Hominem Quaero” uczniowie zetknęli się z tą techniką. Podczas warsztatów antydydskryminacyjnych przyglądali się przedmiotom, zastanawiali się co mogły oznaczać i czym były dla bohatera. Snuli przypuszczenia jak mogło wyglądać jego życie. W tym przypadku dodatkowo mogli skonfrontować swoje domniemania z rzeczywistością. Przedstawione im przedmioty związane były z prawdziwymi historiami osób, które przyjechały do Polski i odwiedziły młodzież w trakcie zajęć.
Więcej informacji o dramie:
